وبلاگ طب سنتی طبیب من

آسِرولا میوه‌ای گرمسیری است که در هند غربی و شمال آمریکای جنوبی می‌روید. این میوه در هندوستان نیز کشت می‌شود. آسرولا میوه‌ای با طعم شیرین و دارای مقدار بسیار زیادی ویتامین ث می‌باشد.

این میوه از تیرهٔ مالپیگیاسه (Malpighiaceae) است.ویتامین ث موجود در آسرولا در قرص ضدچروک ایمدین استفاده می‌شود و در ساخت کلاژن‌های جدید کاربرد بسیار زیادی دارد.

آسرولا، نوعی میوه بوته ای به رنگ قرمز و با طعم ترش است. این میوه بومی کارائیب و آمریکاست.

به گزارش ehow»، ارزش غذایی این میوه بالا و سرشار از ویتامین c است. ویتامینC سموم را از بدن دفع می کند.

ویتامین C موجود دراین میوه از بدن در برابر عفونت محافظت می کند و از ه شدن خون پیشگیری می کند و خطر بروز سرطان و بیماری های قلبی را کاهش می دهد.مس موجود در آن در جذب آهن به بدن کمک می کند.

به علت داشتن ماده معدنی مانند پتاسیم، کلسیم، آهن، فسفر، روی، منیزیم و منگنز به سوخت و ساز بدن کمک می کند.

مصرف این میوه که کم کالری و کم چربی است، برای افرادی که به سلامت خود اهمیت می دهند بسیار مفید است.

منبع عالی ویتامین A  و بتاکاروتن است و در نتیجه با آکنه مقابله می کند و قدرت بینایی را بهبود می بخشد. علاوه بر آن به پوست طراوت می بخشد.

خاصیت منقبض کننده، ضد التهابی و ضد قارچی دارد.

این میوه برای عملکرد روده بزرگ مفید است و مانع از بروز یبوست می شود.

ویتامین C موجود در یک آسرولای کوچک ۶۵برابر ویتامین C موجود در پرتقال است.

از بروز سرماخوردگی، ناراحتی دندان و ریزش مو پیشگیری می کند.این میوه تاثیر داروی ایبوپروفن یا آسپرین را دارد.

میزان بالای پتاسیم آن روحیه فرد را بالا می برد، عملکرد قلب را منظم و فشار خون را کنترل می کند.

زاالک در ایران از جمله در بلندی‌های بالای ۲۵۰۰ متر در استان کهکیلویه و بویراحمد، استان فارس استان و اصفهان به خصوص شهرستان نجف آباد می‌روید. این گیاه در استان آذربایجان شرقی و استان کردستان و شمال استان آذربایجان غربی هم به وفور یافت می شود.

این گیاه را در زبان ترکی یمی شان» گویند. در زبان کردی به آن بلچ (Belch) و گویژه نیز می گویند. و در نجف آباد به کوج معروف است.

این گیاه دارای دونوع سفید و قرمز (شغالی) می باشد.

زاالک میوه‌ای پاییزی است که این روزها در بازار میوه‌فروشان بسیار به چشم می‌خورد. این میوه اگرچه جثه‌ای کوچک دارد ولی بسیار پرفایده و مغذی است و به رنگ‌‌های زرد و نارنجی در اکثر نواحی معتدل می‌روید. 

در اغلب کشورهای اروپایی خصوصا آلمان برای درمان بی‌نظمی ضربان قلب ‌ از گیاه زاالک استفاده می‌شود. همچنین زاالک در درمان آنژین و تصلب شرایین (سفت شدن دیواره رگ‌ها)‌ بسیار کاربرد دارد. این میوه به علت غنی بودن از اسید تارتاریک و اسید مالیک نیز در مواقع کم‌خونی و سل اثر نیکویی دارد. زاالک به دلیل آن که دارای مقدار زیادی تانن است بسیار قابض بوده و می‌توان آن را جهت درمان اسهال‌های خونی به کار برد. 

البته نوع کوهی آن قابض‌تر از سنجد است و از خونریزی معده نیز جلوگیری می‌کند. بد نیست بدانید در شمال ایران گونه‌های وحشی زاالک به شکل خودرو در جنگل‌ها می‌روید که به آن ولیک» گویند. رنگ زرد و صورتی این میوه در بدن تبدیل به ویتامینA می‌شود و بسیار اشتها را زیاد می‌کند. البته این میوه را وقتی که کاملا رسیده و رنگ انداخته مصرف کنید تا دچار ناراحتی‌های گوارشی ناشی از خام بودن میوه نشوید. 

نارسی این میوه نیز فوایدی دارد و می‌تواند التهاب معده و صفرا را برطرف کند. خشک‌شده این میوه نیز بسیار در مقاصد طبی استفاده می‌شود.

زاالک اگر به خوبی خشک شود تنها مقداری از ویتامینC خود را از دست می‌‌دهد ولی دیگر ترکیبات شیمیایی خود را حفظ می‌کند. لذا برای نگهداری زاالک خشک باید آن را در محلی که هوایش دائما عوض می‌شود نگه داشت.

البته در مقایسه، میوه تازه زاالک اثرات نیکوتری دارد و می‌‌تواند به ازدیاد شیر مادران شیرده و افزایش کیفیت آن بیفزاید. یکی از مواد مفید موجود در زاالک فلاونوییدهایی می‌‌باشند که نسبت به رنگ میوه شدت اثرات آنتی‌اکسیدانی آنها تغییر می‌کند. میوه‌های قرمزرنگ دارای اثر قوی، صورتی اثری ضعیف و زرد اثر ضعیف‌تری دارند. علاوه بر میوه زاالک از گل آن نیز برای درمان استفاده می‌شود. گل زاالک برای درمان تشنج مفید بوده و حرکات نامنظم قلب را تنظیم می‌کند. لذا دم‌کرده آن برای درمان بیماری‌های مزمن قلب استفاده می‌شود.

توجه:

زاالک رسیده برخلاف جثه ریزش از مقدار قند بالایی برخوردار است. به گونه‌ای که در 100 گرم آن 70 کالری انرژی نهفته است. لذا افراد دچار اضافه وزن و بیماران قندی باید در مصرف آن محتاط باشند.

یکی از میو های جنوب شرقی آسیا و بومی مای و اندونزی و تایلند است. در زبان مالیایی به معنی میوه مودار است که بر گرفته از شکل ظاهری آن است.

رامبوتان میوه ای گرمسیری است که با نام علمی سرخالوی مژکی (nephelium lappaceum) شناخته شده است.

این میوه بومی مناطق استوایی بوده و کشورهای آسیای جنوب شرقی مانند مای و ویتنام، مهمترین تولید و صادرکنندگان آن به سراسر جهان به شمار می روند.

این میوه شیرین و آبدار است و مزه آن شبیه به انگور ست ودارای هسته ای بزرگ می باشد.میوه آن شباهت زیادی به میوه لایچی و لونگان دارد.

رامبوتان به صورت خام و کنسرو شده ویا آب میوه در فروشگاه ها به فروش می رسد.

میوه رامبوتان شکلی تقریبا کروی دارد و مودار است. نام رامبوتان نیز به زبان مایایی معنی "میوه مودار" می دهد. موهای پوسته رامبوتان نازک و نرم بوده، خار مانند نیستند و به پوست و دست آسیب نمی رسانند. اندازه هر میوه بالغ نصف کف دست است.

همچنین میوه ها قبل از رسیدن به رنگ سبز روشن می باشند.

رامبوتان به شکل خوشه ای روی درخت خود می روید و در دو رنگ زرد و قرمز موجود است.

رامبوتان زرد طعمی ترش و شیرین و رامبوتان قرمز مزه شیرین دارد.

برای مصرف هر دو گونه، با برش دادن پوسته رنگی، آن را جدا کرده و گوشته سفید (گاهی متمایل به صورتی) و آبدار میوه را میل می کنند.

داخل میوه هسته ای به رنگ قهوه ای روشن و به قطر 2 سانتی متر وجود دارد.

درخت رامبوتان بومی مناطق استوایی بوده، ریشه عمیقی ندارد، بعد از 2 الی 3 سال از زمان کاشت میوه می دهد و تا 8 الی 10 سال قدرت باردهی دارد.

میوه رامبوتان را اغلب به صورت خام مصرف می کنند و به خاطر رنگ سفید آن کمتر در سالاد های میوه مورد مصرف قرار می گیرد.

این میوه سرشار از ویتامین C و کلسیم بوده و همچنین دارای آهن و فیبر است، به همین جهت خوردن آن برای افراد دارای کم خونی ناشی از فقر آهن هم توصیه می شود.

هر عدد رامبوتان حدود 59 الی 60 کالری دارد.

رامبوتان حاوی فسفر،آهن، چربی، پروتئین، ویتامین سی، کربوهیدرات و غیره است و پوست آن حاوی تانن و ساپونین می باشد. بومیان از این میوه در درمان برخی بیماریها مانند کم خونی فقر آهن نیز استفاده می کنند. همچنین از میوه تازه آن در درمان انگلهای روده ای استفاده می شود.

این میوه در طب سنتی مای و اندونزی برای صدها سال به عنوان درمانی برای دیابت، فشار خون بالا و بیماری های مختلف به کار گرفته شده است . 

علاوه بر آنتی اکسیدان ها به دست آمده در بتا کاروتن و ویتامین سی، پژوهشگران در دانشگاه چیانگ مای در تایلند نشان داده اند که پالپ rambutan ، دانه و پوست آن حاوی آنتی اکسیدان هایی به نام فلاونوئید است که برای کاهش کلسترول مفید بوده و دارای ویژگی های ضد سرطانی ، ضد التهابی می باشند. یکی از ترکیبات آلی دیگر موجود در پوست ، اسید گالیک است، که با خواص آنتی اکسیدانی ضد سرطان می باشد. 

 در کنگو نیز مانند شرق آسیا از  قسمت های مختلف گیاه استفاده درمانی می شود:

درمان اسهال خونی:

برای درمان اسهال بومیان مقداری پوست رامبوتان را با سه فنجان آب مخلوط کرده و می جوشانند وقتی سیاه رنگ شد و تقریبا نصف آب اولیه باقی مانده جوشانده را از روی حرارت برداشته و اجازه می دهند خنک شود و روزی سه وعده میل می کنند.

تقویت موها:

برای تقویت موها مقداری برگ رامبوتان را با آب معمولی مخلوط کرده و برگها را در آب تحت پرس فشار می دهند تا عصاره برگها خارج شده و از محلول برای شستشوی موها استفاده می کنند.

درمان تب:

پمقداری وست خشک شده رامبوتان را در چند فنجان آب می جوشانند و پس از اینکه مخلوط خوب جوشید روزی سه بار برای رفع تب استفاده می کنند.

درمان دیابت:

پنج دانه رامبوتان را خشک کرده، بو داده و سپس سرخ می کنند سپس آنها را پودر می کنند و با یک لیوان آب داغ مخلوط می کنند پس از سرد شدن در وعده های مختلف به طور مداوم استفاده می کنند.

زغال‌اخته یا زغال (نام علمی: Cornus mas) درختچه بلند یا درخت کوچک برگریز (خزان‌کننده) از خانوادهٔ گیاهان گلدار دولپه‌ای و تیرهٔ زغال‌اخته‌ایان است که درخت آن در ایران به بلندی ۸ متر و قطر ۱۵ تا ۱۹ سانتی‌متر می‌رسد. این گیاه بومی غرب آسیا تا جنوب اروپا (ایران، آذربایجان، ارمنستان، آسیای جنوب غربی و اروپای جنوبی) است. میوهٔ آن نیز زغال‌اخته یا زغال نامیده می‌شود. 

پوست تنه این درخت قهوه‌ای است و برگ‌هایش تخم‌مرغی شکل با انتهایی نوک‌دار و پشت‌برگ کمرنگ است. هر برگ سه تا پنج رگبرگ دارد. گل‌های زغال‌اخته کوچک، زردرنگ و زودرس هستند و در پایان زمستان بر درخت پدیدار می‌شوند. میوه آن شفت آویزان و به‌شکل بیضی کشیده و به رنگ سرخ تیره و به درازای تقریباً ۱۲ میلی‌متر می‌باشد. در ایران این درخت بیشتر در ارسباران و هیر (قزوین) می‌روید.